Το σπίτι και το κελλί

Κατά την επόμενη ώρα χαζολόγησαν με καλλιτέχνες, δημοσιογράφους και διαφημιστές, με τύπους αυτοδημιούργητους και με λεφτάδες από κούνια, με διασημότητες του ενός εξαμήνου ή της μιας ζωής. Η αυτοπεποίθησή τους, η σιγουριά ότι αποτελούν την άρχουσα κάστα μιας χώρας που πηγαίνει με το σπαθί της μπροστά, που ανήκει στην ευρωπαϊκή ελίτ, που έχει ξεφύγει οριστικά απ' τη μιζέρια και τη φτώχεια των παλιών καιρών - η τόση πίστη, τέλος πάντων, στην αξία τους και στο λαμπρό τους μέλλον θα τους έκανε φρικαλέους, άμα δεν συνδυαζόταν με μια παιδαριώδη αφέλεια.
«Ακόμα και ο χειρότερος απατεώνας εδώ μέσα αντιμετωπίζεται σαν επιχειρηματίας περιωπής! Ακόμα και η πιο καραμπινάτη βίζιτα παραμυθιάζει τον εαυτό της ότι κάνει λαμπρή καριέρα ηθοποιού χάρη στο υποκριτικό της χάρισμα!»
«Κι εσύ γιατί σοκάρεσαι, Δημήτρη; Πλάκα δεν έχει;»
«Να, κοίτα, κοίτα αυτόν τον γλίτση στο μπαρ: υφυπουργός δικαιοσύνης αλλά κατά βάθος, λέει, ποιητής. Βάλανε τους στίχους του στα αναγνωστικά! Πλήρωσαν με δημόσιο χρήμα ένα συνθέτη για να τους μελοποιήσει και να τους παρουσιάσει σε συναυλία στο Ηρώδειο!»
«Καθένας έχει τα χόμπι του...»
«Μα πώς μπορείς να είσαι τόσο ψύχραιμη;»
«Μάλλον επειδή δεν έχω καμιά απολύτως σχέση με όλους αυτούς...» απάντησε η Λουκία και ο Δημήτρης ένιωσε ένα κύμα έρωτα να τον κατακλύζει...
Το 2005, την επαύριον των Ολυμπιακών Αγώνων, με αφετηρία κάποια τρομοκρατική οργάνωση που δεν υπήρξε ποτέ, ο Χρήστος Χωμενίδης έγραφε μια προφητική Ιστορία της Ελληνικής Μεταπολίτευσης.